Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Igitur ne dolorem quidem. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quod cum dixissent, ille contra.

Comprehensum, quod cognitum non habet? Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Haec dicuntur fortasse ieiunius;

Nemo igitur esse beatus potest. Minime vero, inquit ille, consentit. Suo genere perveniant ad extremum; Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio.

Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Quod vestri non item. Perge porro; Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

Non risu potius quam oratione eiciendum? Quis istud, quaeso, nesciebat? Hic nihil fuit, quod quaereremus. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. A mene tu? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Respondeat totidem verbis.

Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Nulla erit controversia.

Quae sequuntur igitur? Tanta vis admonitionis inest in locis; Sed quae tandem ista ratio est? Sed residamus, inquit, si placet.

Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Sed quid sentiat, non videtis. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Etiam beatissimum?

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Scisse enim te quis coarguere possit? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Qui est in parvis malis. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;

Scrupulum, inquam, abeunti; Explanetur igitur. Sin aliud quid voles, postea. Non semper, inquam; Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? A mene tu? Quid enim?

Optime, inquam. Ea possunt paria non esse. Quid me istud rogas? Quare attende, quaeso. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Non igitur bene.

Age, inquies, ista parva sunt. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur.

Nulla erit controversia. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quae duo sunt, unum facit. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Illi enim inter se dissentiunt.

Quae duo sunt, unum facit. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Hos contra singulos dici est melius.

Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Sed ego in hoc resisto; Itaque his sapiens semper vacabit.

Ubi ut eam caperet aut quando? Torquatus, is qui consul cum Cn. Memini me adesse P. Nos commodius agimus. Primum quid tu dicis breve? Negare non possum.

Quae duo sunt, unum facit. At certe gravius. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Beatus sibi videtur esse moriens. Praeclare hoc quidem. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate.

Bonum patria: miserum exilium. Beatus sibi videtur esse moriens.

Quid ergo? Quis enim redargueret?

Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Satis est ad hoc responsum. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Cur post Tarentum ad Archytam?

An eiusdem modi? Age, inquies, ista parva sunt. Rationis enim perfectio est virtus;